Όλη η έρευνα που εστιάζει στο μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου,και κυρίως στην αμυγδαλή έχει αναδείξει εντυπωσιακά ευρήματα (δες για παράδειγμα την έρευνα της C. Harmer στην Οξφόρδη, πάνω στο ρόλο της αμυγδαλής στη συναισθηματική επεξεργασία-emotional processing) στην κατανόηση της γένεσης των συναισθημάτων.
Κι από την άλλη όμως, τόσο λίγα σε σχέση με την πολυπλοκότητα των εμπειριών που βιώνουμε. Δε φτάνουν να εξηγήσουν τι είναι αυτή η αίσθηση αιωνιότητας που ψηλαφάς στο διάβασμα του Σεφέρη, στην ακρόαση των σονάτων του Μπετόβεν, στο ρίγος του Αγιορείτικου τοπίου.
Δεν αισθάνομαι άβολα που ακόμα δεν τα έχουμε εξηγήσει όλ'αυτά. Μόνο φόβο ο,τι φαντάζουν τόσο απλησίαστα στους σύγχρονους νευροεπιστήμονες που μάλλον θα τα αγνοήσουν, μην μπορώντας να τα χωρέσουν στα πειράματά τους με ποντίκια, ή θα τα πετσοκόψουν στην προκρούστεια κλίνη ενός ερωτηματολογίου. Και θα διαιωνίζεται αυτή η τάση να εστιάζουμε στα κοινά μας με τα ζώα κι όχι στις διαφορές μας απ'αυτά.
Φοβούμαι πως ο Σεφέρης κι ο Μπετόβεν κι ο ασκητής μοναχός θα βολοδέρνουν για πολύ καιρό μεχρι να τους βρει η νευροεπιστήμη ένα καταφύγιο. Μέχρι τότε θα βιώνουμε την τραγικότητα του να γνωρίζουμε ο,τι χρειαζόμαστε έναν εγκέφαλο για να τα καταλάβει όλα αυτά, αλλά δεν έχουμε ιδέα πώς το κάνει. Δύσκολο να εντοπίσεις την αιωνιότητα στο PET scan.
